Obraz samego siebie u osób z niepełnosprawnością intelektualną

Istotną kwestią jest również odpowiedni dobór grona kolegów podopiecznego, tak by znajdowały się w nim dzieci o zróżnicowanych zdolnościach i możliwościach w różnych dziedzinach. Urozmaicenie najbliższego otoczenia powinno ułatwić dokonanie obiektywnej i adekwatnej oceny własnych cech i dyspozycji psychofizycznych.
Opiekun w toku interakcji z osobą upośledzoną, winien brać pod uwagę jej faktyczne predyspozycje i na ich miarę dać możliwość osiągania sukcesów. Ważne jest, aby odnosiła sukcesy w różnych dziedzinach, ponieważ warunkiem globalnej pozytywnej samooceny jest dodatnia ocena samego siebie pod wieloma względami (Z.Janiszewska-Nieścioruk, 2000). Jednocześnie, aby uniknąć obniżenia się aspiracji dziecka, należy przygotować je merytorycznie do wykonywania zadań coraz trudniejszych. Przygotowanie takie zwiększa skuteczność działania, przy jednoczesnym niwelowaniu dystansu między rzeczywistymi i przypisywanymi sobie możliwościami (A.Mikrut, 1995). Życzliwy i akceptujący stosunek rodziców i nauczyciela do dziecka, wskazanie mu możliwych do osiągnięcia celów, mających faktyczne oparcie w jego umiejętnościach i zdolnościach zachęci je do aktywności, pobudzi do pracy nad sobą.
Umiejętność właściwej, prawidłowej oceny siebie jest niezwykle ważna dla wszystkich osób, a więc także dla niesprawnych intelektualnie. Pisząc o właściwym spojrzeniu na własną osobę mam na myśli obraz pozytywny, ale i adekwatny, musi mieć on odzwierciedlenie w autentycznych zaletach jednostki. Warunkuje on odpowiednie funkcjonowanie, zadowolenie z życia, poczucie szczęścia, zapewnia jej wewnętrzny spokój. W przypadku ludzi z upośledzeniem umysłowym jest on również wyznacznikiem procesu rewalidacji i społecznej integracji w środowisku rodzinnym, szkolnym i lokalnym. Zasadne jest zatem dokładanie wszelkich starań, by umożliwić i wspomóc prawidłowy proces kształtowania się wizerunku siebie. Akceptując człowieka z niepełnosprawnością intelektualną takiego, jakim on jest, dajemy mu szansę pełnego włączenia się w twórcze i społecznie potrzebne czynności, prowadzące do adekwatnego poznawania i przekształcanie siebie. (Z.Janiszewska-Nieścioruk, 2000).